همان پشت باید باشد. پشت ِ دانشکده، پشت ِ مغازه، پشت ِ بام. همان پشت بود که من...
زیر آن درخت. همان درختی که پارسال با یک چسب ِ آبی، مشخصش کردیم. چسب بود یا پلاستیک؟ یک پاپیون درست کردیم و گره اش زدیم به درخت. و بعدها، هروقت از آنجا گذشتیم، آن درخت، با آن پاپیون آبی ِ رویش، چشمک می زد. و همان حوالی بود که با هم کِز کردیم و یک گوشمان هِدفون بود و بینمان موسیقی پخش می شد. و موسیقی هردومان را به هم نزدیک می کرد. و موسیقی هردومان را بغل می کرد. و موسیقی هردومان را به هم فشار می داد و موسیقی هردومان را به هم گره می زد و موسیقی، بلندمان می کرد، می برد آن بالاها. همان بالا، بالای پشت. همان پشتی که من...
دریا را هم گره زدیم به هم، با هم. یک سرش را تو گرفتی و یک سرش را من. و شوری اش پاشید به چشم هامان و چشم هامان ابر شد، بارید و تنها سفیدی ها ماند.
همان پشت باید باشد، پشت ِ دانشکده، پشت ِ مغازه، پشت ِ بام، پشت ِ هیچ، پشت ِ هیچستان. همان پشت که چشم هات، که سفیدی هاش تنها مانده بود، گره خورد به همان پاپیونی که گره اش زده بودیم به درخت. پایین درخت افتاده بود. همان درختی که زیر همان گره ای که پاپیون خوره بود؛ موسیقی گره مان زده بود به هم. همان موسیقی که در همان حوالی بود. همان حوالی ِ پشت؛ پشت ِ دانشکده، پشت ِ مغازه، پشت ِ بام. همانجا که سکوت، مطلق بود و قیچی افتاده بود و تکه های پاپیون، که حالا دیگر قرمز بود.
زیبا بود ولی ما نفهمیدیم آن پشت چه خبر بوده
شما عاشق شدید ؟
از هم جدا شدید ؟
باهم آشنا شدید؟
خاطره مشترک دارید؟
درد مشترک دارید؟
......
بالاخره که چه ؟
ولی خدایی زیبا بود
پستهای قبلی هم قشنگ بودند
ممنون
این نظر قبلیه خیلی باحال بود.
سابقا به بلاگ این بچه ریاضی سر میزدید...
بله تمام لذتش به آن درپشت بودن ها- پشت هرچیز پشت هرجا -وممنوعیت ها ونبادهاست.
تونوشته هاتصدای خودت به گوش می رسه ۰